September 19, 2010
September 18, 2010
September 17, 2010
මම ආනන්දේ දරුවෙක්.....!!!!!
මහ පොළවෙන් වැලි කැටයක්
තරමක් වන් පුංචි රටක
උදාර බොදු සිංහල අපි
සාමය සහ සතුට බෙදන්
නිවහල් ජාතියක් විලස
පාවේ දිවි ගංගාවෙහි.....
තමන්ගේම රටක් කියා
රටක් තියෙන අයෙක් වෙද්ද
තමන්ගේම දැයක් කියා
දැයක් තියෙන අයෙක් වෙද්ද
ආගම බස යන මේ දෑ
තමන්ගේම වේ නම් ඔහු
නිවහල් ජාතියක් උරුම
නිවහල් අයෙකුම නොවෙත්ද.....?
සිරි ලංකාවයි මගේ රට
එහි උරුමය මගේ මේ දැය
බොදු දම් හෙළ බස අත් වු
නිවහල් වැසියෙක් මා අද....
ලැබී හෙයින් නිදහස අද
සිංහ රජෙකුගේ විලසින්
උදම් අනන අයුරු ඇසී
අතීතයේ විසුවෙකු මෙහි
හතර රියන මතට නැගී
ඇඟිල්ල දිගු කොට මා හට
කියාවි මෙලෙසින් කෝපව.....
"ඒයි දරුව මේ බලපං
රටත් නු‍‍ඹෙයි, දැයත් නු‍‍ඹෙයි
ආගම බස එයත් නු‍‍ඹෙයි
හැම දෙයක් ම නු‍‍ඹෙ තමයි
ඒත් ඒව දිනාගන්න
අතීතයේ හෙළ විරුවෝ
මරු මුඛයට පිහිනූ හැටි
යුධ පිටියේ අවිගත් හැටි
බොදු සිප්හල් බිහි කරමින්
අදිරද දම් බිඳ හෙළමින්
ජාතිය බේරාගත් හැටි
ආගම බේරාගත් හැටි
ඒව ගැනත් කෑ ගහපන්
ඒව ගැනත් ගී කියපන්......"
මොනවද ඔබ පවසන්නේ
වැරදීලා වගෙයි ඔබට
බලන්න මගේ ඇඳුම දිහා
බලන්න මගේ මුහුණ දිහා
හඳුනගන්න බැරිද ඔබට
මම "ආනන්දේ" දරුවෙක්
අදින් සියක් වසකට පෙර
රට අඳුරට බිලි වෙද්දී
දැය පිටවුන් බිලි ගත්දී
කරදර කම්කටොලු මැදින්
බිහිවුවා මගේ මෑණිය
ඒ බාධක බිඳ දමමින්
කරදර පීඩා විඳිමින්
ඇය ආවා ඇගේ ගමන......
ඇය බිහිකළ දහස් පුතුන්
රැකගත්තා ඇය පණ මෙන්
බුදුන් දෙසු දම් පදයට
පිටු පෑවේ නෑ කිසිවිට
පුංචි රටේ පුංචි බලය
පෙන්වන්නට මුළු ලෝකෙට
ඈ සෑදු බොදු දරු කැළ
දිරිගත් හැටි, වෙහෙසුන හැටි.....
තුන් හෙළයම අවදි කරපු
රට ජාතිය එක්සත් කළ
තෙද බල ඇති ඒ විරුවන්
දහස් ගණන් සෙවණ ලබපු
" ආනන්දය " මතක නේද ?
මමත් එහේ තමයි ඉන්නේ
ඒකයි මම ගී ගයන්නේ
ප්‍රතාපවත් හෙළ ජාතිය
දණින් වැටෙන්නවත් නොදී
ඇඟ ලේ මස් සිරුර පුදා
රැකගත් හෙළ සුරු විරුවෝ
බිහිකළ ආනන්ද මෑණී
මගේ මෑණී ඇයම තමයි.....
අමතක නැහැ අතීතෙ මට
අමතක වෙන්නෙත් නැහැ මට
සුදු හුණු ගෑ බිත්ති අතර
පා තබමින් යනෙනා විට
අතීතයේ සියළු පවත්
දෝංකාර දේ සවනට
ගමක් ගමක් ගානේ ගොස්
ගෙයක් ගෙයක් ගානේ ගොස්
ගී ගයන්න අතීතෙ ගැන
මට පුළුවන් හැමදාමත්
යුතුකමක් ය ඒක මගේ
අතීතයෙත් අද දවසත්
අනාගතෙත් සදාකල්හි
ජාතිය යන මාවත ගැන
විමසිල්ලෙන් බලා ඉන්න
මගේ අනඳ මෑණිය මව
නිරතුරුවම බලා ඉන්නෙ
ඒ යුතුකම නමින් තමයි.....
ඒ විතරක් නොවෙයි සබඳ
අනාගතේ යම් ලෙසකින්
කිසියම් හෝ උවදුරකින්
මගෙ රට දැය නොසිතු ලෙසින්
ඝන අඳුරක සැඟවුනොතින්
අතීතයෙන් පාඩම් ගෙන
දිරිගෙන ඉදිරියටම යම්
ඇඟ ලේ මස් සිරුර පුදා
රටත් දැයත් රැකගන්නෙම්
එයයි මගේ පරම පැතුම
එයයි මගේ පරම පැතුම
" මම ආනන්දේ දරුවෙක්.....
මම ආනන්දේ දරුවෙක්....."
මේ කවියේ කර්තෘ අඥාතයි....උපුටාගත්තේ ආනන්දය සඟරාවකින්, බොහොම කාලෙකට කලින්.....ඊයේ පෙරේදාවක ගෙදර ගියාම අහම්බෙන් හම්බවුණා, කොළේ පාට පිච්චිලා ගිහින්....ආරක්ෂාවට අවකාසයට එකතුකළා....!!!!
තරමක් වන් පුංචි රටක
උදාර බොදු සිංහල අපි
සාමය සහ සතුට බෙදන්
නිවහල් ජාතියක් විලස
පාවේ දිවි ගංගාවෙහි.....
තමන්ගේම රටක් කියා
රටක් තියෙන අයෙක් වෙද්ද
තමන්ගේම දැයක් කියා
දැයක් තියෙන අයෙක් වෙද්ද
ආගම බස යන මේ දෑ
තමන්ගේම වේ නම් ඔහු
නිවහල් ජාතියක් උරුම
නිවහල් අයෙකුම නොවෙත්ද.....?
සිරි ලංකාවයි මගේ රට
එහි උරුමය මගේ මේ දැය
බොදු දම් හෙළ බස අත් වු
නිවහල් වැසියෙක් මා අද....
ලැබී හෙයින් නිදහස අද
සිංහ රජෙකුගේ විලසින්
උදම් අනන අයුරු ඇසී
අතීතයේ විසුවෙකු මෙහි
හතර රියන මතට නැගී
ඇඟිල්ල දිගු කොට මා හට
කියාවි මෙලෙසින් කෝපව.....
"ඒයි දරුව මේ බලපං
රටත් නු‍‍ඹෙයි, දැයත් නු‍‍ඹෙයි
ආගම බස එයත් නු‍‍ඹෙයි
හැම දෙයක් ම නු‍‍ඹෙ තමයි
ඒත් ඒව දිනාගන්න
අතීතයේ හෙළ විරුවෝ
මරු මුඛයට පිහිනූ හැටි
යුධ පිටියේ අවිගත් හැටි
බොදු සිප්හල් බිහි කරමින්
අදිරද දම් බිඳ හෙළමින්
ජාතිය බේරාගත් හැටි
ආගම බේරාගත් හැටි
ඒව ගැනත් කෑ ගහපන්
ඒව ගැනත් ගී කියපන්......"
මොනවද ඔබ පවසන්නේ
වැරදීලා වගෙයි ඔබට
බලන්න මගේ ඇඳුම දිහා
බලන්න මගේ මුහුණ දිහා
හඳුනගන්න බැරිද ඔබට
මම "ආනන්දේ" දරුවෙක්
අදින් සියක් වසකට පෙර
රට අඳුරට බිලි වෙද්දී
දැය පිටවුන් බිලි ගත්දී
කරදර කම්කටොලු මැදින්
බිහිවුවා මගේ මෑණිය
ඒ බාධක බිඳ දමමින්
කරදර පීඩා විඳිමින්
ඇය ආවා ඇගේ ගමන......
ඇය බිහිකළ දහස් පුතුන්
රැකගත්තා ඇය පණ මෙන්
බුදුන් දෙසු දම් පදයට
පිටු පෑවේ නෑ කිසිවිට
පුංචි රටේ පුංචි බලය
පෙන්වන්නට මුළු ලෝකෙට
ඈ සෑදු බොදු දරු කැළ
දිරිගත් හැටි, වෙහෙසුන හැටි.....
තුන් හෙළයම අවදි කරපු
රට ජාතිය එක්සත් කළ
තෙද බල ඇති ඒ විරුවන්
දහස් ගණන් සෙවණ ලබපු
" ආනන්දය " මතක නේද ?
මමත් එහේ තමයි ඉන්නේ
ඒකයි මම ගී ගයන්නේ
ප්‍රතාපවත් හෙළ ජාතිය
දණින් වැටෙන්නවත් නොදී
ඇඟ ලේ මස් සිරුර පුදා
රැකගත් හෙළ සුරු විරුවෝ
බිහිකළ ආනන්ද මෑණී
මගේ මෑණී ඇයම තමයි.....
අමතක නැහැ අතීතෙ මට
අමතක වෙන්නෙත් නැහැ මට
සුදු හුණු ගෑ බිත්ති අතර
පා තබමින් යනෙනා විට
අතීතයේ සියළු පවත්
දෝංකාර දේ සවනට
ගමක් ගමක් ගානේ ගොස්
ගෙයක් ගෙයක් ගානේ ගොස්
ගී ගයන්න අතීතෙ ගැන
මට පුළුවන් හැමදාමත්
යුතුකමක් ය ඒක මගේ
අතීතයෙත් අද දවසත්
අනාගතෙත් සදාකල්හි
ජාතිය යන මාවත ගැන
විමසිල්ලෙන් බලා ඉන්න
මගේ අනඳ මෑණිය මව
නිරතුරුවම බලා ඉන්නෙ
ඒ යුතුකම නමින් තමයි.....
ඒ විතරක් නොවෙයි සබඳ
අනාගතේ යම් ලෙසකින්
කිසියම් හෝ උවදුරකින්
මගෙ රට දැය නොසිතු ලෙසින්
ඝන අඳුරක සැඟවුනොතින්
අතීතයෙන් පාඩම් ගෙන
දිරිගෙන ඉදිරියටම යම්
ඇඟ ලේ මස් සිරුර පුදා
රටත් දැයත් රැකගන්නෙම්
එයයි මගේ පරම පැතුම
එයයි මගේ පරම පැතුම
" මම ආනන්දේ දරුවෙක්.....
මම ආනන්දේ දරුවෙක්....."
Subscribe to:
Posts (Atom)